Hacettepe Üniversitesi Fotoğraf Topluluğu

Bir doğa harikası olan ve eşi benzeri olmayan Kapadokya yolculuğumuzu bu sene de gerçekleştirmiş bulunduk. Cuma gecesi sıhhiyeden saat 12 de yola koyulduk, giderken gölbaşından Sedayı da almayı unutmadık. Yolculuğumuz pastalar, börekler, kurabiyeler ve yanında içilen sıcacık mis kokulu sallama çayla zenginleşti. Karnımızı doyurduktan sonra yavaş yavaş uyuklamaya başladık ve sabah 5 sularında Kapadokyaya varmıştık. Rotamızda ki ilk durak Uç Hisar’dan güneşin doğuşunu Ihlara Vadisi üzerinde yakalamaktı. Havanın soğukluğuna aldırmadan ceketlerimizi giydik, makinelerimizi aldık ve güneşin doğmasını umut ettiğimiz yere pusuya yattık ve öyle de oldu. Bu sefer güneşi doğru yerde yakalamıştık :) . Uzun bir bekleyişten sonra güneş bize ufak ufak gülümserken rengarenk hafif hafif yükselen balonları da fotoğraflarımıza dahil ettik. Gün doğumu çekimlerimizi gerçekleştirdikten sonra ilk hedefimiz donmuş vücudumuzu ısıtmak için bir çay ocağı bulmaktı. İçilen çay ve yapılan güzel muhabbetlerden sonra çizilen rotamıza devam etmek için yollara koyulduk. Vadiler arasında mekik dokurken güvercin vadisinde ki manzaranın güzelliğine kapılmış olacak ki bir arkadaşımız fotoğraf çantasını çekim yerinde unuttu ve tabi koşa koşa gidip aldık. Yolculuğumuz sırasında demir atlı öncüler ( Uğurcan ve Göksel) tarafından rotamız hakkında telsiz ile bilgilendirildik. Yolculuk sırasında her bulduğumuz çay ocağında çay içmeyi de ihmal etmedik. Gezinin en güzel anlarından birisi ise tabi ki de şarap kısmıydı. Açık söyleyebilirim ki kapadokyaya gitmemin başlıca sebebi şaraptır :) . Gezinin ortasında çok sevdiğimiz eski başkanımız Deniz bize katıldı ve gezimiz daha bir neşeli oldu. Zelve müzesini gezdikten sonra orada bulunan güzel bir kafeye oturduk ve Türk kahvelerimizi sipariş ettik. Doya doya içtiğimiz Türk kahvelerini tatlı muhabbetlerimizle zenginleştirdik. Bir sonra ki rotamız Avanosdu. Avanos da ChezGalip e gittik. Burası çanak çömlek atölyesiydi ve bizi şaşkına çeviren şey ise: her uyruktan bir çalışanı bünyesinde barındırmasıydı. Biz içeri girer girmez hepimizi -45 kişiyi- oturttular ve çay , elma çayı ve ŞARAP ikramları başladı. Bu sırada ustanın toprakla sanatı buluşturmasına tanık olduk o da yetmedi biz de yapmayı denedik ama beceremedik :) . Biz de yapabildiğimiz en iyi şeyi yaptık ve bu süreçte ki her anı fotoğrafladık. Ankaraya dönmeden önce şöförümüzün tavsiyesi üzerine Hacı Bektaşi Veli ye uğradık ama kapıları açık bulamadık biz de hemen oracıkta aç karnımızı doyurduk ve Ankara yollarına düştük.Bu güzel geziyi kısaca özetlemek gerekirse. Kapadokya halkının fotoğrafçılar ile arası oldukça iyiydi bize de çok nazik davrandılar, model olmaktan hiç çekinmediler. Bunu dünyanın dört bir yanından gelen turistlere bağlıyorum :). Vadiler arasında mekik dokuduk, grubumuzda ki insanları model yaptık, aksesuarlarla süsledik ve Kapadokya’yı daha bir güzel hale getirdik.

Her yıl bir efsaneye dönmüş çekim gezilerimizden Eymir Gölü gezisine dair birşeyler yaz dendiğinde aslında çok  düşündüm “Ne yazabilirm ki?” diye ama sadece olanlardan bahsedeceğim şimdi.

Daha önce buraya yaptığımız geziye katılmamış biri olarak aslında pek yorum yapma şansım yok. Zaten bazı nedenlerden dolayı geziye son anda dahil oldum. Ancak o sabah meraktan da olsa gerek dayanamadım ve Mehmet Hoca tarafından Eymir’in bu kadar ısrarla önerilmesini de anlayacak olmanın verdiği gazla herşeyi bırakıp sabah buluşma yerine gittim.

Gezi organizasyonuna hem görevim gereği hem de o geziye katılacağım belli olmadığı için dahil olmamıştım. Sadece buluşma yerini ve nasıl gidebileceğimize dair basit fikirlerim vardı. Düşünülen güzergah TRT Oran binası civarındaki kapısından ODTÜ’nün Eymir Tesisleri’ne girmekti. Ancak sabah işler hiç de planlandığı gibi olmadı. Kızılay’daki buluşma saatini Eyimir’de anlayan Mehmet Hoca’nın birde sabah güzergaha (biraz da haklı bir gerekçeyle) müdahale etmesi sonucu buluşma yeri anlamsızlaştı. Oran dolmuşları ile Gölbaşı kapısına gitmemiz gerekti ve bu konuda öğrenci olarak elimizde tek imkanımız Oran dolmuşçularından birini elimizden geldiğince düşük bir meblağa ikna ederek Gölbaşı kapısına götürmek kaldı. Ayrıca bu organizasyon bozukluğunun bir diğer sebebi de acemi olan “Gezi Ekibi”ydi. Buluşma yerine de en son gelen onlardı. Bu onlar için umarım öğretici bir gezi de olmuştur bu açıdan.(Tek tek isim verip rencide etmeyeceğim onları. Onlar güzel insanlar. :)) ) Düşünülmeyen ya da önemsenmeyen bir ayrıntının tüm gezi seyrinde nasıl değişikliklere yol açtığını daha önceki tecrübelerimizden bilsek de bu gibi konularda biraz “adam sendeci” yaklaşımı olan bir halkın çocukları olduğumuzu da her zaman gösterdik topluluk olarak. :) Halkımızın bu özgün geleneğini bu gezide de reddetmedik. :)

Dolmuşçulardan birini ikna etmek görevini Musa ile ben aldık ve diğer arkadaşların da duygu sömürüsü yapan bakışları ile ancak fiyatı kişi başı 4TL ye düşürdük. Ama Gölbaşı kapısından gireceğimiz için daha evvelden Mehmet Hoca’nın konuştuğu kapı görevlileriyle sorun yaşamayacaktık. Kapıdan geçtikten sonra pek uzun olmayan bir yürüyüşten sonra Eymir içindeki buluşma yerine vardık.

Ancak kapıdan girdikten sonra Mehmet Hoca’nın ısrarını iyi anlıyordum. Hem burası Ankara’nın temel özelliklerinden biri olan “bozkır ortasında cennet gibi vahalar barındırma” özelliğine birebir uyuyor, ayrıca değerlendirilebilirse de fotoğraf için güzel malzemeler sunuyor. Tabi ki bir Yedigöller (Efsane Gezilerden) ya da Abant ambiansını bu bozkır gölünde yakalamak zor ama kısa mesafede bozkırın ortasında güzel bir yer.

Mehmet Hoca her zaman olduğu gibi “gölde ne gibi fotoğraflar çekilebilir” pratik dersine başladı. Hemen “Şunu çek.”, “Bunu yakala.” gibi komutları yağdırmaya başladı. Bu tür çekime ilk defa yada çok az çıkmış arkadaşlar da hemen komutları yerine getiriyordu.

Göl kenarında bayağı çok fotoğraf çekimi denedik. Yaklaşık 2,5-3 saat boyunca… Ancak hem havanın beklenmeyen şekildeki serinliği, hem göldeki metan gazı çıkışı bizi bir yerlere sığınmaya itti. Biz göl kenarında çekim yaparken grubun en sivri iki üyesi Uğurcan ve Göksel ile kendilerini onlara uymaktan alamayan diğer iki üyesi Tahsin ve Pelin bir sandal kiralayıp bize bir süre su üzerinden eşilk ettiler. Ancak grup artık kokuya ve soğuğa dayanamaz bir biçimde biryerler aramaya başladı. Birşeyler de yiyebileceğimiz bir büfe tarzı yere konuçlandık. Bizimle birlikte orada bir bisiklet takımı da birşeyler yiyordu. Genel olarak köfte ve gözleme seçilirken arada sucuk ekmek ve gölden çıkarılan uskumruyu da tercih eden oldu. Yemekerimizi beklerken ve geldikten sonra sohbetimize devam ettik.

Yemek sonrasında artık karar verilmiş, Kızılay’a gitmek için yola çıkılmıştı. Ancak daha önce geldiği için güvendiğim Musa’nın gelirken sorduğum soruyu anlamayarak “evet“ cevabını tereddütsüzce yapıştırması işi yine yokuşa sürdü. Bu cevap nedeniyle dolmuşçunun telefonunu almamıştık. İş yine arabası olan arkadaşlara düştü. Arkadaşlar bir boş Gölbaşı dolmuşunu kapıya yönlendirme görevini üstlendiler. Tahsin, Göksel ve Musa bu tayfadaydı diye hatırlıyorum. Uğurcan ve benim dışımda tüm “Gezi Ekibi” de Pelin’in otomobiliyle Oran’a kadar geldik. “Gezi Ekibi”nin birşeylerin yanlış gittiğini yolda farketmesi çok didaktik olsa da güzel bir andı. :) Bu tecrübenin onlar için önemli olduğunu onlar da kavradılar. Hatta eğitimleri için bir HÜFOT gezi simülatörü isteyecek kadar tecrübeye önem verir oldular. :)

Kızılay’da ise Fulya’nın önerisiyle Nedjima’da oturmayı tercih ettik. :) Herkes birşeyler içerken hem toplulukla ilgili bazı pratik kararlar alındı hem de şaka sınırımızı zorlayarak her gezi sonrası yaptığımız geleneksel işlerden biri olan “Anket Defteri” (ilk facebook) doldurma ve insanların gizli sırlarını aşikâr etme eğlencemizi de yaparak dağıldık. Aslında ben işlerim gereği erken ayrıldım arkadaşlardan ancak onların da pek fazla kaldıklarını düşünmüyorum orada.

Bu kadar uzun sözün kısası enteresan, eğlenceli ve benim açımdan hem fotoğrafa hem de Ankara’ya dair çok şey öğrendiğim gezilerden biri oldu. Tipik bir HÜFOT gezisiydi benim için…

Mehmet Kemal GÜMÜŞ

3 Ekim 2010